Doe het echt. En het moet niet bij één keer blijven. Verbazingwekkend genoeg is 80% van wat we dagelijks horen een leugen. Een leugendetector is een goede manier om een leugen te herkennen. Maar ik moet nog iemand zien die er een bij de hand heeft. Maar onthoud wel dat er een aantal trefzekere manieren zijn om een leugenaar te herkennen.
Onderzoek toont aan dat er geen perfecte leugenaars op de wereld zijn.
We kunnen een leugenaar herkennen aan de manier waarop hij of zij zich uitdrukt en aan zijn of haar lichaamstaal. Laten we dus eerst naar de taal kijken. Stel je voor dat iemand je een geweldig verhaal vertelt dat je tot in de kleinste details nauwkeurig kunt beschrijven. Feit is dat we zulke details alleen kunnen onthouden als we iets opschrijven en het vervolgens in ons schrift tekenen. Deze overdaad aan informatie ontmoedigt hen ook om later vragen te stellen die ze anders zouden moeten beantwoorden.
De toon en het spreektempo vertellen ons ook dat lange streepjes gebruikelijk zijn, die beginnen te veranderen als je overgaat op een leugen. Woordkeuze is ook een indicator. Woorden beginnen veel voor te komen in zinnen die genoeg tijd geven om over het antwoord na te denken. Vaak beginnen zinnen met \’umm\’, \’nou\’ of \’dus\’. Herhaling van zinnen en vragen moet echter ook opgemerkt worden. Het is belangrijk om te weten hoe de persoon zich uitdrukt in normale situaties. Veel mensen denken ook dat ze niet echt liegen, zelfs als ze onverstaanbaar praten of mompelen.
Onthoud dat je ook veel aan de ogen kunt zien. Het is geen onzin om te zeggen dat \’de ogen de poort naar de ziel zijn\’. Een veel voorkomende misvatting is de veronderstelling dat leugenaars geen oogcontact maken en hun ogen van links naar rechts bewegen. Natuurlijk kan dit voor sommige mensen waar zijn. Daarom proberen de meeste mensen de tweede optie te doen – precies het tegenovergestelde.
De blik is te gefixeerd en stoppen met knipperen om de indruk van oprechtheid te wekken. Gebaren horen thuis in een normaal gesprek. Maar als we de waarheid proberen te verbergen of subtiel te veranderen, beginnen we onze gebaren op te slaan. We hurken bijvoorbeeld een beetje, leggen onze hand op onze borst, frunniken met een pen of krabben aan onze neus. Je vindt dit misschien grappig, maar het is een onderliggend feit. Ons zenuwstelsel zorgt ervoor dat onze slijmvliezen opzwellen, waardoor onze neus automatisch kriebelt.