Er zijn in de loop van de geschiedenis talloze cultuuroorlogen geweest. In de meeste gevallen begonnen ze met het feit dat beide partijen een bepaalde cultuur superieur vonden aan de andere. En hoewel we het ons niet realiseren, blijft dit idee tot op de dag van vandaag in vrijwel iedereen bestaan.
We kunnen inderdaad zeggen dat we geen enkele cultuur als superieur of inferieur beschouwen, maar doen we dat echt? Als we erover nadenken, zien we onszelf vaak met een enigszins gekruiste vinger kijken naar dingen die anders zijn of met een \’ja, ze zijn net zo goed als wij\’-perspectief. Gezien de prevalentie van deze denkwijze door de geschiedenis heen, is het duidelijk dat dit geen toeval is. Maar hoe is dit gebeurd?
Onze basis ligt in onze kindertijd. Vanaf onze geboorte worden we omringd door elementen van onze cultuur, of het nu gaat om gewoonten, tradities of gewoon onze perceptie van de wereld, wat goed en wat slecht is. Zo nemen we geleidelijk de cultuur over zonder dat we onszelf of onze ouders daarvan bewust zijn. Neem bijvoorbeeld de traditie van verjaardagen. Het is een puur Europese traditie, met taart en cadeautjes. In Aziatische landen worden verjaardagen bijvoorbeeld heel anders gevierd. Maar wij zijn opgegroeid in dit land, dus onze manier van doen lijkt normaal.
Dit hoeft natuurlijk niet te betekenen dat je anderen als minderwaardig moet beschouwen. Er zijn hier echter twee problemen mee. Het ene is wantrouwen tegenover het onbekende. Onze oude instincten maken ons wantrouwig tegenover nieuwe dingen, niet wetend of ze gevaarlijk zijn of niet. En dat geldt zelfs voor mensen met andere gewoonten. Gelukkig kan dit gemakkelijk vermeden worden door als kind veel te reizen en nieuwe culturen te ervaren. Helaas hebben niet veel ouders het geld om dat te doen.
Iets anders is dat we geneigd zijn te denken wat we het beste kennen. Het is verreweg het veiligst en het voelt goed voor ons. Dat is geen slechte zaak. Maar we moeten niet vergeten dat hetzelfde geldt voor mensen uit andere culturen.