De eerste contactlenzen waren hard en de productie begon in 1887. Het eerste materiaal was glas, gegoten om op een model van het hoornvlies te passen, dat later werd gegoten om op het hoornvlies van de patiënt te passen. Later werden lenzen gemaakt van een lichter materiaal genaamd plexiglas, uitgevonden in 1933, waardoor ze beter op het oog pasten.
In 1952, toen hij met de trein reisde, besprak de wetenschapper Otto Wichterle een oogvervangende operatie met een collega-arts. Een professor aan de Universiteit voor Chemische Technologie kwam met plastic als een geschikt materiaal. Samen met zijn assistent en student, Drahoslav Lim, ging hij aan de slag om een polymeer te ontwikkelen dat gemakkelijk tegen het oog zou kunnen. Dit bleek een hydrofiele HEMA-gel te zijn, waarop vervolgens patent werd aangevraagd. Vanwege scheuren in het gipsverband en onregelmatige randen kon het echter niet goed worden verwerkt. In 1958 leidde een politieke zuivering echter tot het ontslag van Wichter van de universiteit en werd zijn onderzoek onderbroken.
In hetzelfde jaar werd Vichterre echter benoemd tot hoofd van het laboratorium voor polymeerchemie aan de Tsjecho-Slowaakse Academie van Wetenschappen in Praag, waar zijn onderzoek werd voortgezet. Met de hulp van zijn collega\’s vond hij een techniek uit om een gel in een glazen mal te gieten, waardoor hij precieze optische eigenschappen kreeg in het midden van de lens, d.w.z. het pad van het licht. Met de hulp van artsen werd de afgewerkte mal toegepast op de eerste patiënten in de Tweede Oogkliniek in Praag. Het zachte materiaal van de lens irriteerde de patiënt nauwelijks en paste zich perfect aan de vorm van het oog aan. De lenzen waren echter klein
omdat de randen van de lenzen versleten waren.
In 1961 stopte het Ministerie van Volksgezondheid het onderzoek omdat het niet winstgevend was. Dus zette Wichterle zijn onderzoek thuis voort met nieuwe ideeën om de productie van lenzen te verbeteren. Hij bouwde een door een motor aangedreven machine van een Merkur-kinderkit en produceerde lenzen met behulp van de centrifugaalgietmethode met monomeer in een draaiende mal. Nadat deze methode in de kliniek met goede resultaten was getest, zette Wichterle zijn werk aan lenzen voort
.
Ondanks het patent op de uitvinding werd Otto Wichterle\’s bijna perfecte productiemethode in 1965 door het totalitaire regime verkocht aan de VS. De licentierechten werden zo verworven door een Amerikaans bedrijf en de verdere ontwikkeling en productie van de lenzen werd voortgezet door concurrerende buitenlandse bedrijven.